De laatste etappe van 17 kilometer van Hertme naar Almelo loop ik alleen. Althans, dat is de planning. Dat ik halverwege het spoor volledig kwijt ben en via een alternatieve route Almelo weer binnenkom, past eigenlijk ook wel weer bij mijn chaotische maar nooit saaie inslag. De auto parkeer ik bij het Openluchttheater in Hertme. Die halen Hub en ik vanavond samen weer op.

Bij het Openluchttheater ligt ’t Oude Groothuys”, hier bekend als het Spookhuis, een uniek stukje erfgoed. Rond 1615 heeft dit gebouw waarschijnlijk gediend als schuilkerk. Katholieken mochten in die dominante gerefomeerde periode hun geloof niet in het openbaar belijden. Een schuilkerk bood uitkomst. Om ervoor te zorgen dat ongewenste buitenstaanders op afstand bleven, verkleedden de kerkgangers zich als spook. Niet geïntimeerd maar wel onder de indruk van zoveel reformatorische vindingrijkheid, loop ik verder langs de Gammelkerbeek. Een prachtig stukje Twentse natuur. Het pad is toegankelijk dankzij meerdere vlonders en bruggetjes. Op de grens van Hertme en Zenderen ligt Landgoed Weleveld. Bij het landgoed ligt een beeldentuin die de wereld toont van de eerste bewoners en geeft een inzicht in de maatschappelijke verhoudingen rond het jaar 1300. Zeker de moeite van een bezoek waard. Verderop staan twee wolven onder een boom. Zij staan symbool voor het wapen van Weleveld, een verbastering van Wolfsveld, de plek waar de eerste Havezathe werd getimmerd.

De route brengt mij vervolgens langs theehuis De Karmeliet. Theetime dus. Het theehuis is omringd door hun sortimentstuin, de vroegere tuin van de paters Karmelieten. Tegenwoordig worden hier eigen kruiden en groenten verbouwd. Voor het terras is het te koud. De serre biedt een mooi uitzicht over de landerijen. Om het Karmelietenklooster in Zenderen heen, loop het pad verder richting Almelo. Tot zover komen bordjes en de app nog overeen. Eenmaal onder het spoor doorgelopen, slaat de verwarring echter toe. Uitleggen kan ik het niet, maar de app en de richtingbordjes geven een verschillende richting aan. Na twee pogingen om het juiste pad te vervolgen, besluit ik het juiste pad niet meer te volgen. Laat het los en verzin wat anders. De ijsbaan Zenderen ligt in de buurt. Daar eet ik eerst even wat en zoek ik naar een mooie route richting Almelo. Het Twentepad verlatend, wandel ik de laatste random kilometers naar huis (Almelo). Toch zo’n 17 kilometer in totaal.

Op 5 januari doe ik een tweede poging samen met Mir.

De laatste 11 kilometers stonden dus nog open. Mir wilde mij wel vergezellen op jacht naar het juiste pad. We prikten lang geleden al een datum en hadden nooit gedacht dat we die dag zouden ontwaken in een witte wereld. Leuk! Oppashond Ollie krijgt vandaag ook een rol en goldendoodelde vrolijk door de sneeuw. Vanuit Zenderen loop het pad via de Doorbraak richting Almelo. En ook dit keer is het pad slecht aangegeven en missen er pijltjes op cruciale punten. Het lag dus niet helemaal aan mij. De wandelapp van Wandelnet biedt ook geen uitkomst. Het blauwe bolletje dat de plek zou moeten geven waar wij ons live bevinden, blijft gedurende de hele wandeling als bevroren op één plek staan. We gokken dat we rechtsaf moeten, richting Rustpunt Erve de Wal. Altijd goed. Kunnen we daar even uitzoeken waar het mis ging. Rustpunt blijkt nog niet geopend. Dan lopen we door naar het volgende Rustpunt. Leer mij Twente kennen. Bij Rustpunt Krikkenhaar wordt de rust met hand en tand bewaakt door Kranige Vrijwilliger. Of we de schoenen uit willen doen en vooral Ollie buiten willen laten. Wij zoeken de Twentse gastvrijheid dan maar in het kneuterige kabouterhuisje achter in het witte veld. Na een warme chocomelk met slagroom belanden we plots in een soort van optocht over de Bolkshoek, overstemd door het geblaas van de midwinterhoorn. De Kniepekestocht doorkruist ons pad. Als we Almelo binnenlopen, begint het te regenen. Mir en Ol slaan rechtsaf naar huis. Linksaf brengt mij naar het eind- en startpunt bij Station Almelo.