De eerste 10 km, van Mander naar Ootmarsum, loop ik samen met Buuf.

De laatste 10 km van Ootmarsum naar Denekamp loop ik alleen. Dat vraagt om een goed logistiek plan. De avond ervoor parkeer ik mijn autootje al in Denekamp.

’s-Ochtends rijden Buuf en met haar auto naar Ootmarsum en pakken daar bus 64 naar Vasse. Vanuit Vasse lopen we achter de Molen van Bels langs op zoek naar het Twentepad. Als een ware Twentse Don Quichot loop ik vandaag maar liefst langs vier molens. Daar houdt de vergelijking met de Spaanse edelman uit La Mancha ook meteen op. La Mander trakteert mij ten eerste op ongelofelijke hoeveelheden water in de vorm van regen, hagel en een zompige, verzadigde onbegaanbare grond. Ten tweede is Don Quichot nooit de weg kwijtgeraakt door een lege telefoon en een verzopen powerbank. Maar dat later.

‘s- Ochtends is het stralend mooi weer en buuf en ik lopen via de Molen van Frans richting natuurgebied Springendal. Prachtig bosgebied afgewisseld met heidevlaktes. Bij de brandtoren van Hezingen is een grote parkeerplaats. Vanuit daar starten vele gevarieerde routes. In die kleurenkakofonie van routepijltjes en buvengebabbel kiezen wij de verkeerde route. Het Twentepad staat overigens overal keurig gemarkeerd hoor. We lopen in versnelde pas richting het gebouw van Staatsbosbeheer met Staatsbosbeheertoilet.  Mannen, jullie hebben geen idee. Bedankt. Opgelucht vervolgen wij onze weg en bereiken via een grafheuvel de eerste huizen van Ootmarsum. Buuf besluit daar om na 10 stoere kilometers haar auto op te zoeken en naar huis te gaan. Don Quichot van La Mander vervolgt haar route richting de volgende molen en de resterende 10 km.

In mijn eentje wandel ik pittoresk Ootmarsum in. Traditie en vakmanschap komen hier samen in de Saksische architectuur van de huisjes. De kerst proef je hier het hele jaar door. Hier vind je talloze leuke winkeltjes, vele kunstgaleries en pleinen met een overvloed aan leuke terrasjes. De verleiding is groot, maar ik loop door en verlaat het stadje via Gasterij Oatmöske. Aanrader voor een culinaire stop of een bezoekje aan Othmar Bierbrouwerij. Aan de doorgaande weg en de Molenbeek loop je langs één van de zes water- en papiermolens die natuurgebied Springendal rijk is. Het is een overblijfsel van het landgoed Commanderie – Huis Ootmarsum. Oude lompen werden hier tot pulp geslagen, met zeef en hand uit de bakken geschept en als bladpapier te drogen gehangen.

Tot zover het droge gedeelte van de dag. De luchten worden zwart. Of eigenlijk is er één grote grijszwarte wolk die zich met mij verplaatst over het Twentepad. De regen barst los en code-oranje-achtige hagelstenen vallen uit de lucht. Doorweekt ben ik. Met enig kunst- en vliegwerk maak ik nog een filmpje en dan valt mijn telefoon uit. Leug. Midden in natuurreservaat de Hunenborg heb ik geen idee welke kant ik op moet. Geen app en geen routepijltjes. Wel een powerbank, die helaas alleen nog de power heeft mij te waarschuwen voor vocht in de oplaadpoort. Juist op dat moment word ik gebeld door nietsvermoedende Hub. Ik geloof niet in toeval. Met de laatste stroomcapaciteit geef ik door waar ik mij bevind. Hub geeft aan dat ik mij vlak voor het Almelo-Nordhornkanaal begeef. Daar kan ik de route weer oppakken. Dank Hub.

Bij de volgende pijltjes neem ik de afslag en vervolg ik het Twentepad langs de Voltherbeek en Ekelhofsveld. In normale omstandigheden vast een prachtig stukje, maar vandaag een bijna 4 kilometer lange obstacle run. De bagger uit de beek ligt op het doorweekte pad dat verscholen ligt tussen de hoge maisvelden. Het regent onophoudelijk en voor het eerst voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Een nieuwe ervaring. Ik denk aan Buuf op de bank en het kopje koffie dat ergens op me wacht.

Dan doemt Kasteel Singraven ineens op via een rustieke lange laan. Het monotone geluid van de werkende vijzelturbine brengt een soort rust. Doorweekt stap ik het restaurant de Watermolen Singraven binnen. Ik bestel thee, taart en een oplader voor de telefoon. Als eerste stuur ik Hub een berichtje dat ik op de eindbestemming lekker bij zit te komen van de voor mij iets te lange prachtige wandeling.