Mijn eerste blog begint natuurlijk met het bedenken welke wandeling het meest geschikt is om mijn blog mee af te trappen. En waarom niet starten in je eigen achtertuin. Twente is mijn thuishaven. Daar heb ik als baby leren kruipen, als peuter mijn eerste stapjes gezet, als kleuter leren fietsen langs het kanaal en later leren schaatsen op datzelfde kanaal, als tiener meermalen de Tukkerstocht gelopen met Pap en als jongvolwassene leren autorijden.

Dan zou je toch denken dat je Twentse zandwegen wel kent. Niets is minder waar. Elke wandeling geeft mij weer een nieuwe blik op Twente. Kiezen hoeft dus eigenlijk niet; het Twentepad kiest mij.

Het Twentepad

Het Twentepad (SP 2) is een streekpad met een lengte van in totaal 87 kilometer in de provincie Overijssel. Het pad is met geel-rode tekens in beide richtingen gemarkeerd en in een gidsje beschreven. Het pad wordt beheerd door Wandelnet.

De route begint bij het station van Almelo en loopt via Tubbergen, Ootmarsum, Denekamp en Oldenzaal weer naar Almelo. Aansluitingen op het openbaar vervoer bestaan uit stations te Almelo en Oldenzaal; bushaltes zijn meestal binnen enkele kilometers van de route aanwezig. De route kruist op een aantal plaatsen het Noaberpad en is sinds 2006 ook ten dele opgenomen in het Wandelnetwerk Twente.

• Almelo Station – Tubbergen (16,4 km)
• Tubbergen – Ootmarsum (22,9 km)
• Ootmarsum – Oldenzaal Station (25,6 km)
• Oldenzaal Station – Hertme (19,1 km)
• Hertme – Almelo Station (10,5 km)

Tip

Voor mij blijft wandelen ontspannen, haalbaar en gezond als ik niet meer dan 15km per dag afleg. De etappes deel ik dus zelf in. Puzzelen, want het streekvervoer heeft geen haltes geplaatst op de punten in het bos of heidegebied waar mijn 15 km stopt. Een voordeel is dat ik geen overnachtingen hoef te organiseren.

Met behulp van de apps Wandelnet, Komoot, RometoRio en 9292, mijn eigen autootje en taxi Hub, krijgt de logistieke uitdaging vorm. Mijn oorspronkelijke plan was om voor het eerst helemaal alleen solo in mijn uppie te gaan wandelen. Mijn hond Saartje kan deze afstanden helaas niet meer afleggen. En dat is best even wennen. Saartje is mijn schaduw, mijn maatje en ik mis haar naast me.

Zo kwam ik op het idee een oproepje te plaatsen of iemand mij wilde vergezellen op een (gedeelte van) een etappe. Kreeg ik toch superleuke reacties op. Dus etappes ingedeeld, dagen gepland, mensen en vervoer geregeld, weersvoorspelling en laders gecheckt en klaar was ik.

Dan zou je toch denken dat je Twentse zandwegen wel kent. Niets is minder waar. Elke wandeling geeft mij weer een nieuwe blik op Twente. Kiezen hoeft dus eigenlijk niet; het Twentepad kiest mij.

Etappe 1: Almelo naar Tubbergen, 17 km.

Om 9 uur treffen Marian en ik elkaar op het beginpunt van de eerste etappe voor het station van Almelo. Voor het eerst valt me dan de paal op midden op het plein met de verschillende routepijltjes. Die ga ik waarschijnlijk nooit meer niet zien. De geel-rode pijltjes leiden ons eerst langs de highlights van de Aa-stad. Te beginnen bij de acht gele miniatuurtorentjes langs de stadsvijver tot aan de bibliotheek. Het zijn kleurrijke replica’s van de Kunst-Toren, ook wel Stuiver Toren genoemd, van Ten Cate die bij de ingang van de Rechtbank staat, ontworpen door kunstenaar Koos Kroon. Aan arbeiders is indertijd gevraagd elke week een stuiver te doneren, zodat de toren later gebouwd kon worden. Ze dienen als miniatuur expositieruimtes en hebben de uitstraling van vuurtorens. Bakens van hoop en licht.

Zo komen we aan bij de havenkom en het volgende kunstproject. Drie gigantische ijsvogels, als winnaar van een verkiezing gekozen door de Almeloërs zelf. Kunstenares Anne Wenzel raakte geïnspireerd door een krantenartikel waarin zij las dat de ijsvogel terug was in Twente. Met haar beelden wilde zij de ijsvogel terugbrengen naar het centrum van Almelo. Daarin is zij meer dan geslaagd. Persoonlijk vind ik de vogels bovengemiddeld groot, te blauw en te brutaal aanwezig op ons bescheiden marktplein. Als zinnebeeld van doorzettingsvermogen en vertrouwen in een goede afloop ondanks tegenspoed, past de ijsvogel dan wel weer bij de Almelose textielcultuur.
Na dit vogelgeweld loopt het pad via de kunstenaarshuisjes naar de Gravenallee, een ongeveer drie kilometer lange fraaie eikenlaan met als markant herkenningspunt Landgoed Huize Almelo. Het kasteel, de bouwhuizen en de orangerie worden bewoond door de grafelijke familie Van Rechteren Limpurg De boerderijen van deze familie zijn herkenbaar, net als het Twentepad, door de rood-gele luiken.

Via de Gravenallee verlaten we Almelo. We passeren de beek de Loolee richting het Almelo-Nordhornkanaal. Altijd goed voor prachtige plaatjes. Marian en ik zijn lekker aan de klets als we een langs een boerderij lopen waar mooie keramieken worden gemaakt. We bewonderen de verschillende kunstwerken, waaronder een decoratief vogelhuisje. Dan komen we erachter dat we ergens een afslag gemist hebben, want we lopen niet meer op het Twentepad. Komoot zet ons weer op het rechte pad en niet veel later nuttigen we onze lunch op een Haarbrinks bankje. Marian bakt haar eigen zuurdesembrood en zij laat mij een plakje proeven met een heerlijke plak kaas, terwijl ze het een en ander uitlegt over het best intensieve bakproces. Smaakt naar meer Marian.

Langs de beek de Markgraven lopen we richting Tubbergen. Rustig kabbelend water met daarin enkele vistrappen leiden ons naar natuurgebied Schultenwolde. Deze vistrappen zorgen ervoor dat verschillende vissoorten zich kunnen verplaatsen van paai- en opgroeigebied naar voedselgronden en -wateren. Schultenwolde is een prachtig natuurgebied met vennetje het Hondenven aan de Vikkersweg. Nooit eerder geweest en we zijn beiden verrast door de schoonheid en rust, zo dichtbij huis. Een bordje met een tent, een paal en een wandelaar erop, trekt onze aandacht. Wat kan dat nou zijn? Google vertelt ons dat wij voor één van de 50 paalkampeerplaatsen in Nederland staan. Een legale wildkampeerplaats in de vrije natuur bij een waterpomp aan een beek. Hoe legaal wild wil je het hebben.

Voordat we het bord Tubbergen passeren, lopen we over het erf van Erve Volmerinck. Een prachtige in authentieke stijl gerestaureerde boerderij uit de 17e eeuw. Via echt Hollandse luchten, weiden en koeien worden we in Tubbergen verwelkomd door het Rijksmonument Dr. Schaepman. Als kind hebben mijn ouders mij doen geloven dat Dr. Schaepman, let wel, we hebben het over een standbeeld, op zondag in bad ging. Uit respect en om privacy redenen mochten we er op zondag dus niet langsrijden. Mijn kinderbrein heeft dit altijd geloofd en tot op de dag van vandaag popt dit verhaal op bij het binnenrijden van Tubbergen. Tegen 2 uur bereiken wij onder een dreigende zwarte lucht het terras van het Oale Roadhoes in Tubbergen. Bij het uitserveren van onze thee, barst de regen los. Wat een timing.

Dank Marian voor de mooie gesprekken en je gezelschap.