In de ochtend staat een afspraak gepland in Arnhem. Een mooie aanleiding om daar een wandeling aan vast te knopen. De app “Klompenpaden” selecteert een geschikte route in Elden, genaamd het Eldensche Veldpad op een kleine 10 minuten rijden van Arnhem.

Vandaag loopt Hub met me mee en daar zal ik om meerdere redenen erg blij mee zijn. Maar daarover later meer. Het is voor dit tijdstip van het jaar een ongewoon warme dag. Het kwik zal stijgen tot 23°C in de middag. In laagjes gekleed beginnen wij de wandeling op het dorpsplein de Brink in Elden. De aanlooproute stuurt ons via de Drielsedijk richting het Westerveldpark met waterplas. Deze plas is ontstaan na een krachtige dijkbreuk in 1740 waardoor de hele Betuwe blank kwam te staan. Het dijkgat werd afgesloten met een ringkade die later werd vervangen door een stevige bandijk. In de loop van de jaren werd de waterplas omringd door bos. Precies daar zit een met gespreide vleugels zonnebadende aalscholver en even verderop zit er een schildpad op een in het water hangende tak. Een schildpad. Nooit eerder in het wild gezien.

De klompjes voeren ons verder over de dijk de uiterwaarden van de Nederrijn in. Tot zover ook de klompenborden. In deze struinnatuur krijgt de wandelaar carte blanche om te struinen;  je loopt niet over aangelegde paden, maar je volgt de paden van de kuddes.  Het landschap maakt op mij een beetje een eenzijdige indruk, met onder andere veel geurende wilde munt en uitgebloeide kaardenbollen. De uilen, bevers, ijsvogels, herten, vossen, hermelijnen en vleermuizen laten zich vandaag niet zien en dat maakt het toch al richtingloze struinen voor mij niet boeiender. Minpuntje dus. En over minpuntjes gesproken, tot nu toe is er nog geen moment geweest zonder het geraas van verkeer op de achtergrond. De stilte hoor je hier niet. Het pad loopt veelal over of langs dijken en langs de rand van de stad. Veel asfalt met op deze vrijdagmiddag lange files.

Al struinend komen we bij de resten of reconstructie van een Romeins fort, een Castellum in de Romeinse tuin bij Meinerswijk. De reconstructie is met schanskorven gemaakt op de plek waar volgens archeologen een grote burgernederzetting moet zijn geweest. Geschiedenisliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen. De infoborden en reconstructie  van het fort  spreken tot de verbeelding. Zo ook voor Hub; hij ziet de rebellerende Bataven hier zo aan zich voorbij trekken. Met een broodje en een beker koffie maak ik op een bankje mijn eigen geschiedenis, net zoals het bruidspaartje dat zich laat vereeuwigen op de bunker die lang ná de Bataafse opstand een zekere mate van bescherming bood aan de dappere soldaat van de vorige eeuw.

Wij verlaten de linie langs een dijk met ronkende file richting de Meijnersdijk. Misschien wel het mooiste stukje van de hele route, maar wel met een kinky tintje. Locals zullen het ongetwijfeld weten, maar wij outsiders weten niet dat op dit pad de klompjes letterlijk uitgaan. Waar Hub en ik nog gekleed gaan in ons laatste laagje stof, liggen hier her en der verspreid naakte mannen uitdagend en -nodigend hun geschutmateriaal te exhibitioneren. Dat verklaart meteen het hoge aantal (mannelijke) fietsers op dit smalle modderpad. We verlaten het gluurtheater en het uiterwaardenpark via de doorlaatbrug Meinerswijk. Daar spotten we de loslopende gallowayrunderen en konikspaarden die met hun aanwezigheid het natuurlijk evenwicht in tact houden.

Op het punt waar we de route kunnen verlengen met een tweede lus, besluiten we de wandeling na 12 kilometer toch te stoppen. Genoeg gestruind en gebruind vandaag. In de vrijdagmiddag-voor-de-herfstvakantie-file komen we beide tot de conclusie dat wij geen struiners zijn. Bij de afslag Gorssel wringen wij ons uit de file en daar gloeien we nog even na op een terras in de zon.