De N70.

Dé N70! In boekjes beschreven als dé wandeling die elke zichzelf respecterende wandelaar moet hebben gelopen. Naja, dat maak ik er van. Maar niet geheel onterecht. Want waar het Pieterpad en de N70 elkaar ontmoeten, vroeg ik aan Onbekende Wandelaar of hij ook het Pieterpad liep. Met een meewarige blik en een gemaakt lachje antwoordde Onbekende Wandelaar: “het Pieterpad, nee, IK loop de N70”. Onwetend en in één adem wenste ik Onbekende Wandelaar een fijne tocht en riep ik Siri te hulp. Vanaf dat moment stond de N70 uiteraard op mijn zichzelf respecterende to-do.

Mijn (wandel)maatje Renate blijkt de N70 al een paar keer te hebben gelopen. Ieder seizoen biedt immers een andere blik en de tegengestelde richting een andere ervaring. Ze vraagt me mee om samen de N70-herfsteditie te lopen.

Op een prachtige zonnige hele vroege ochtend met een gouden randje rijden we richting de Duivelsberg. En alsof de duivel ermee speelt, verlaten we onbedoeld veel te vroeg de snelweg. Het laatste uurtje in de auto rijden we over verlaten landweggetjes door vergeten buurtschappen. Nemen we toch maar even mee. Prachtig.

De auto parkeren we bij Pannenkoekenrestaurant De Duivelsberg midden in de bossen van Berg en Dal. De auto moet nog even verplaatst worden in verband met de snoei van enkele bomen en dan beginnen we de door groene paaltjes gemarkeerde tocht van de 8 heuvels en dalen. Al gauw staan we bij de Machtige Motte, een heuvel waar ooit de burcht Mergelp stond. De eerste klim van vandaag. Tegen half 10 lopen we langs een bankje op een idyllisch plekje met een weids uitzicht over heuvelachtige landschap. Perfect voor een eerste stop. De zon laat zich inmiddels niet meer zien. We lopen verder door een uniek landschap met mooie wandelpaden, geflankeerd door kalende heggen en uitkijkend over groen/bruine velden met hier en daar een grazende Lakenvelder. We passeren een hoge witte richtingspaal met Duitse en Nederlandse vlag, die symbool staat voor de vriendschap tussen de aangrenzende landen. Door bos en over heuvels lopen we langs de Sint Maartenskliniek en staan we bij het terras van Tante Koosje. Een echte aanrader volgens Renate, maar helaas, net zoals veel andere horeca heeft ook Tante Koosje op maandag een vrije dag.

We zoeken ons eigen plekje om even te pauzeren ergens in natuurgebied Heerlijkheid Beek. Het is hier wat drukker op de route. Het is vakantie en we begeven ons op het Kabouterpad. Kinderen kunnen hier op zoek naar de kabouters die zich schuilhouden in de bomen.

We lopen verder door de heuvels die je het gevoel geven in het buitenland te zijn. Blikvanger in het weidse uitzicht over de graslanden is het kerkje van Persingen, het dorpje dat na meerdere overstromingen langzaam verdween in de Waal.

Op de Sterrenberg lopen we langs de spoelput. Een langgestrekte wasput die door meerder gezinnen werd gebruikt. Met water uit de Elsbeek werd de was op maandag gewassen. Op zaterdag werd de put leeg- en schoongemaakt, op zondag liep de put weer vol en op maandag begon de wasweek weer. Leuk weetje toch.

Via de Heksendans, een plek waar verschillende waterbekkens samenkomen en waar door de lemen bodem het water niet wegzakt, komen we weer terug op de Duivelsberg. Acht heuvels en acht dalen rijker en ik denk heel wat kalorietjes armer, komen we aan op het eindpunt van onze N70-herfsteditie.