Na het afronden van het Pieterpad met aansluitend een aantal weken wandelpauze, wagen wij ons op het Marskramerpad. Wandelmaatjes beginnen de dag nog een beetje onwennig en ongeorganiseerd. Met amper gevulde rugzakken, vergeten koffie en dito wandelstokken, niet werkende wandel-apps en thee getrokken van aankoopkaartjes van de nieuwe thermoskan, loopt de vergelijking met de vroegmiddeleeuwse marskramers niet geheel mank.

De logistiek bestaat vandaag uit twee auto’s. De eerste auto parkeren we op het eindpunt bij Restaurant Dijk 59 in Losser, vlak achter de Dinkel.  Zowel landsgrends als andere grenzen zullen vandaag overschreden worden, althans dat hopen we, want ook onze paspoorten zijn we vergeten. Dat vraagt om overleg. In het huidige EU worden er namelijk,  ondanks het recht van vrij verkeer tussen Schengenlanden, gewoon grenscontroles uitgevoerd. Met onze rebelse marskramersmind besluiten we de snelweg vermijdend ongemerkt Duitsland binnen te komen. Om 8:30 uur op zondagmorgen blijkt dat geen uitdaging te zijn. Er is nog geen huhn auf dem weg. Een parkeerplaats voor de andere auto is gauw gevonden op een nog verlaten pleintje midden in het centrum van Bad Bentheim.

De bewegwijzering van het pad blijkt moeilijker te vinden. Komoot stuurt ons rond het kasteel, door de tuinen, weer rond het kasteel en uiteindelijk het Nedersaksische bos in richting Nederland. Eenmaal de landsgrens gepasseerd, zien we het eerste paaltje met het Marskramersbordje. In Duitsland zoekt u het maar uit.

Het Duitse gedeelte van de route is overigens prachtig en het weer schitterend. Het niet-bestaande woord zonneglooiend zou het plaatje perfect omschrijven.

Bij de Gildehauser Ostmühle worden we aangesproken door Motorman met antieke motor. We worden getrakteerd op allerlei ongetwijfeld interessante motorweetjes, die ik geduldig aanhoor en snel vergeet. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Als we de landsgrens na 14 wandelkilometers zijn gepasseerd, dient de op één na laatste hindernis, genaamd hoogwater, zich aan. De Dinkel is niet zuinig buiten haar oevers getreden. Uiterwaarden en weilanden in de weide omgeving zijn ondergelopen. Wegen zijn onzichtbaar en bruggetjes onbereikbaar. Het Marskramerspad verdwijnt ook langzaam in het water. We zoeken naar een alternatieve route. We kunnen via het Dinkelpad hopelijk de weg naar Losser vervolgen. Dat betekent 4 kilometers plussen. Gelukkig lopen we door een prachtig waterrijk gebied. Bij Café Gut Aarnink ploffen we eerst bij de open haard neer voor een kop warme chocolademelk onder de kerstboom. Klaar voor de laatste kilometers en de laatste uitdaging in Bad Bentheim. De rustige parkeerplaats van die ochtend blijkt veranderd in een drukke Duitse kerstmarkt. Wegen zijn afgesloten en TomTom ziet zelfs geen uitweg meer. Na drie keer de verkeerde weg te hebben genomen, rest mij niets anders dan tegen het verkeer in en onder vernietigende blikken, op de weg naar Nederland te geraken. Nu nog ongezien de grens over.