Iedere wandeldag weer hopen wij Hilligenhikers op een warmgekleurde zonsopkomst. De voorspelling was veelbelovend. Terwijl half Nederland griepend onder de wol vertoeft, start onze wandeldate rond achten bij IJsbaan Delden. Althans, dat is de bedoeling. Rond 7 uur stuurt Wandelsis haar live-locatie door, wachtend bij de Noordmolen Deldeneresch. Rondom de gesloten ijsbaan is er nu geen parkeergelegenheid. Wij rijden door naar de parkeerplaats van Bezoekerscentrum Landgoed Twickel, zo’n 500 meter verderop. Wandelsis blijkt al een uur in haar eentje te hebben gewandeld. Gewoon omdat het kan, zeg maar. Dat maakt haar en onze klik zo bijzonder; same mindset.

Samen rijden we naar het startpunt in Hertme bij het Openlucht Theater. Zonder zon maar met zin voert het pad langs ’t Spookhoes. Een schuilkerk waar katholieke diensten werden gehouden toen de kerken waren overgenomen door protestanten. De bijnaam “Spookhoes’ heeft het gebouw vermoedelijk te danken aan de Witte Wieven, die tijdens de geheime diensten ongewenste belangstellenden buiten de deur hielden. De invloed van de Witte Wieven heeft ongetwijfeld nog steeds effect op de markeringspijltjes van het Hilligenpad. De pijltjes leiden je namelijk niet naar het Weleveld!

Voor de gehele route geldt dat de wandelapp  een andere route volgt dan de markeringspijltjes onderweg. Lastig. Kies daarom voor óf de app óf de pijltjes op de borden. Een combinatie is niet te doen. De route van de wandelapp heeft mijn voorkeur; je komt dan langs alle bezienswaardigheden.

Wij spoken intussen hindernissend verder over wankele planken richting het Weleveld. “Festina Lente” stond er ooit op de voorgevel. Deze inscriptie maken wij graag tot onze lijfspreuk: ‘haast u langzaam’. Het Weleveld was één van de machtigste havezaten uit de omgeving. Door de gereconstrueerde gracht en het kasteel-eiland kun je goed zien waar het kasteel heeft gestaan. De 35 levensgrote stalen beelden geven een kijkje in de maatschappelijke structuur van de drie standen in de middeleeuwen. 

De route blijft ook hierna lastig te vinden. Als twee verdwaalde witte wieven lopen we Zenderen binnen, het huisje van de Toverkol gewoon voorbijgelopen. Wij aardsen zijn naarstig toe aan een bakkie troost. Eerst de De Kloostergaarde bewonderen. De bezinningstuin en arboretum naast theehuis De Karmeliet. Twee tuinvrijwilligers onthalen ons hartelijk en vertellen enthousiast over de Tuin. Over de verschillende soorten wilgen en het nieuw aangelegde Filosofisch Wilgenpad. Helaas net te laat geopend voor vermelding in het boekje van het Hilligenpad. We kloosteren over het pad en nemen de opgetekende filosofische uitspraken langzaam tot ons. Zo ontstaat ruimte om stil te staan bij de manier waarop wij omgaan met de natuur en elkaar. Festina Lente

Met langzame gedachten en snelle tred staan we vervolgens voor een gesloten theehuis. Dan maar even onze eigen koffie schenken op het koude terras. Al nippend maken we kennis met een andere vrijwilliger: de mollenvanger van Zenderen. We zijn in een soort van Waar-is-de-Mol aflevering beland. Mollenvanger vertelt gedreven over zijn werk en toont ons trots de zojuist opgegraven mollenklem…..inclusief mol. Overrompeld door en overtuigd van het nut van het werk van Mollenvanger, doet de aanblik van klem met inhoud ons toch rillen. Net als de kou trouwens. We hervatten gauw ons pad dat vanaf nu nooit meer zonder molshopen zal zijn. We zien ze overal. Het Karmelietenklooster en het Karmelietessenklooster trekt aan ons voorbij. Inderdaad een mannelijke en een vrouwelijke versie. Om de Mariakapel van Zenderen te bezichtigen, dient het pad even verlaten te worden voor een uitstapje. Die extra kilometer besparen wij ons, omdat we het overigens prachtige kapelletje allebei al gezien hebben. Zo zenderen wij voort naar de Zwanenhof, een voormalig retraitehuis, omgedoopt tot een ontmoetingsplek en zorghotel waar mensen kunnen herstellen na ziekte  en waar ruimte is voor verbinding, meditatie en bezinning. Achter het klooster in de tuin gaan we een kijkje nemen bij De Zweethut. Dit is opgezet en wordt begeleid door Sandra Hilberink. De zus van Wandelsis! die mij trots het werk van haar zus laat zien. 

Dit vertelt Sandra er zelf over:

De Zweethut

De zweethut is een reinigingsritueel dat over bijna de hele wereld voorkomt. In Nijmegen is één van de oudste zweethutten ter wereld gevonden van 3600 jaar geleden. Hier in Twente op Landgoed Zwanenhof staat er dus ook één. 

De Zweethut reinigt fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. Het is een heilige plek waar jij naar binnen kunt keren om te bezinnen, los te laten of tot inzichten komen. Ongeveer 8 keer per jaar geef ik, Sandra Hilberink van Zweethut Overijssel, een zweethut.

Wat een passende aanvulling op het Hilligenpad. Sandra kun je volgen op Facebook bij Zweethut Overijssel.

Na al dit moois werken wij ons in het zweet om Landgoed Twickel te bereiken, het grootste landgoed van Nederland. We passeren de Maria-eik. In deze holle eik is een inmiddels vervaagd beeld van Maria geplaatst waarmee ooit een heuse bedevaart op gang kwam. Goed zoeken dus. 

We twickelen verder door bos- en weidegebied, langs akkers en over het prachtige vlonderpad. Daar gaat mijn wandelhart altijd sneller van kloppen. Het is een stukje van de Umfassungsweg. 

Het eindpunt is dan in zicht, de Noordmolen. Een oude oliemolen waar met een zware molensteen nog altijd olie wordt geperst uit zaden. Vandaag helaas gesloten. Wandelsis en ik persen er de laatste halve kilometer nog uit naar de auto. Dit was een etappe met bijzonder veel mooie hilligen plekjes!