Het Hilligenpad boomert ons vandaag van Tubbergen naar Weerselo. Mijn mobiel heeft namelijk kuren. Dochter wijst ons op “post-update-issues” een heeft daar een Engelse term voor die wij ons even niet herinneren. Afijn, in een kleine mistige wereld rijden wij boomers van het ene begrip in Twente, het Stift, naar het andere begrip in Twente, ’n Kaps. Het verhaal wil dat boerenknecht Kaps hard werkte op de boerderij, maar niet leefde als een goed gelovige en zelden naar de kerk ging. Zoals alle landlopers overigens. Dit leidde tot grote ergernis bij Boerin. Na enkele woordenwisselingen en een heftige confrontatie verdween Kaps van de boerderij. Hij werd een dag later gevonden hangend aan een boomtak precies op de grens van Tubbergen en Vasse. Omdat geen van beide parochies de man op hun kerkhof – de gewijde grond van de parochie – wilden toelaten, werd Kaps ter plaatse onder de boom begraven. Het is dankzij deze roomse rigiditeit dat de plek en de weg erlangs naar Kaps zijn vernoemd. In aanvulling op deze glorificatie heeft Kaps mijns inziens ook recht op zijn eigen werkwoord. Dus kapsen wij verder richting de Kroezeboom. Doelgericht en stokloos.

Het bijkt toch een wandeling te worden van voornamelijk dingen die we missen, niet zien en niet benoemen. Het stokloos lopen is een persoonlijk experimentje. Iets met koppigheid en wachten op antwoorden die al zo vaak beantwoord zijn. Maar mijn grenzen moeten met enige regelmaat begrensd worden om ze te kunnen omarmen. Vandaar. Bij Havezathe Herinckhave adviseert het boekje even een uitstapje te maken naar de Monnikenbraak, om hier naar iets te kijken dat er níet is, namelijk een nooit gebouwd Kartuizerklooster. Later die dag komen wij erachter dat wij zelfs deze afslag naar het onzichtbare niet gezien hebben. Het is toch te koud om overal stil te staan. In een soort van brainfreeze hebben we stroeve handen en schrale handschoenen. Om de kou te lijf te gaan, besluiten we dat woord niet meer te noemen.

Lekker opgewarmd bereiken we de circa 500 jaar oude holle Kroezeboom. Al eeuwenlang een belangrijke verzamelplek. Vroeger hielden katholieken daar hun diensten en tegenwoordig is de boom in trek voor vredesbijeenkomsten en huwelijken. Niet zelden in combinatie.

Landgoed Havezathe Herinckhave geeft een idyllische aanblik. De watermolen is in werking maar wordt overstemd door het geluid van knorrende varkentjes even verderop. De in modder woelende wezentjes stralen van geluk, constateert Dierenvriendin. Nog wel.

Later zie ik voor het eerst in mijn leven een prachtig IJsvogeltje. Het schuwe vogeltje geeft me helaas geen tijd om het helder blauw van zijn rug vast te kunnen leggen.

Na 15 kapskilometers eindigt onze etappe bij het kleine kerkje van ‘t Stift in Weerselo. Het volledig van haar katholieke karakter en haar stiftsdames ontdane protestante kerkje is de moeite waard om te bezoeken. Binnen tikt de tijd hoorbaar voorbij en buiten is er een fijn (nu gesloten) terras. Onder het genot van onze eigen tomatensoep wordt mijn loopstokloze vraag wederom afwijzend beantwoord. Tijd voor bezinning.