Oud achter ons latend, zijn wij Nieuw fris binnengewandeld. De bezinningsroute wordt vervolgd. We ontmoeten elkaar in Ootmarsum en ik begroet mijn look-a-like. Mocht je ergens in Twente een synchroonwandelend ANWB-stelletje tegen het lijf lopen, gehuld in hip hikecomfort, blauwe lady-Lowa’s en groene regenrugzakken, dan zijn wij dat. Het zijn slechts de wandelstokken en de kleur van sjaal en muts die mij nog onderscheiden van Twin-sis.

Gezusterlijk lopen we de stuwwal beklimmend door een prachtig glooiend landschap richting de 71 meter hoge Kuiperberg. Het uitzicht is fenomenaal en we kijken terug op kilometers die we al bedwongen hebben. De oriëntatietafel geeft aan de omliggende plaatsen hun naam. Een modern memoriaal voorzien van een transparante foto van Willem Wilmink en een prachtig Twents gedicht dat verwijst naar het naastgelegenJödnkearkhof Oatmörsken doet ons even stilstaan.

Afscheid achter ons latend, lopen we richting nieuw leven. Het brongebied Dal van de Mosbeek. De jongste jeugdverhalen van Twin-sis komen hier naar boven. Hoe ze hier als klein meisje al kampeerde met haar ouders en zussen. Hoe ze ’s nachts met haar vader als in een spannend avontuur in het donker de bronnen bezocht. Onuitwisbare herinneringen, net zoals wij die vandaag weer maken. Dat is het leven toch?

Bij het passeren van het donkerste plekje van Overijssel begint het te sneeuwen. Even stilstaan en voelen hoe de dikke witte vlokken op je rode wangen landen. Heerlijk.

Ondertussen zoeken we naar een woord dat het gevoel omschrijft als je na een lange wandeling rozig thuiskomt en voldaan op de bank ploft. Volgens Twin-sis moet het iets zijn met “zen”. We komen erop terug.

Op een Höllweg nabij Hezingen zoeken wij een plekje om ons op te warmen met een kop chocomelk, in de wetenschap dat deze uitgesleten holle weg vroeger werd gezien als de weg naar het dodenrijk, ook wel Lijkelaantje of Dodeweg genoemd. In die sfeer lopen we verder naar het Vassergrafveld, een bekend grafheuvelveld dat bestaat uit twintig grafheuvels uit de bronstijd. Bij het grafheuvelveld begint de routebeschrijving te spoken. De richtingspijltjes op de borden komen niet overeen met de route die de app aangeeft. Zoekend lopen we een keer heen en weer en we besluiten de kortste route terug te volgen omdat we er al 18 prachtige kilometers op hebben zitten. De wandeling eindigt in een zonovergoten Ootmarsum en Twin-sis ploft thuis op de bank met het woord “zenblij” en “zengelukkig”. Misschien is “Zenderen” het werkwoord dat we zoeken. Ik denk er nog even over straks in de afterglow.