Grijs past bij deze dag. Net zoals warm, donker en verrassend, maar dat venijn zit in het staartje van de dag. Het wordt een dag van omdenken. Grijs is niet lelijk, warm is geen doorgestoken handen, donker verlicht de kerstbomen en de mooiste zonsopgang ligt nog in ’t verschiet. Onze nieuwe regels worden zo naar Middeleeuws voorbeeld vastgelegd bij de Sproakstee op de Loabult. De vergaderplek van boeren van de Lutter Marke. De donkere ochtend brengt ons al gauw bij de Galg op de Loabult. Ter dood veroordeelde vrouwen werden hier teruggezien als Witte Wieven. Een lugubere plek waar we niet te lang blijven hangen. We pelgrimeren rustig door naar de Paasberg. De oude trambaan met herbouwd tramhuisje verwijst naar de vroegere Voltherhalte op deze handelsroute. Een bankje met belvedère en blauwe luchten schenkt ons enkele kilometers verderop warme koffie en enkele grazende reetjes. Een prachtig hooggelegen plekje op deze route die Twente ademt. Concluderend dat dit wederom de mooiste etappe is, bezinnen wij verder over het doordrenkte modderige pad richting Ootmarsum. Een behoorlijke uitdaging. Wie kuiert verder en al lezend beseffen we dat we landgoed het Everloo met haar typisch Twentse niendeuren al kuierend voorbij zijn gelopen. (vertaling: kuieren = zowel wandelen als praten) Vrij natuurlijk homoniem voor ons vrouwleu, om maar eens te stigmatiseren.

Eenmaal door moeras-achtig gebied en het Almelo-Nordhorn kanaal overgestoken, lopen we eerst over een soort van ronde gracht een heuvel op. De Hunenborg. Met een vleugje verbeelding zie je hoe hier gevochten en verdedigd werd. Wij vechten ons inmiddels door de laatste kilometers. Mijn teller staat op bijna 20 afgelegde kilometers als we Groot Agelo binnenstiefelen. Mijn Bèta-inschattingsvermogen bij het analyseren van de afstand in de voorbereidingsfase heeft mij, niet voor de eerste keer maar hopelijk wel voor de laatste keer, in de steek gelaten. Omdenkende Renate houdt de moed er in en roept om de 10 minuten dat we er over 10 minuten zijn. Ergens op het pad, verscholen in een boom, knipoogt een engeltje ons bemoedigend toe. Is dat nou toeval? Na uiteindelijk 22,5 prachtige Twentse kilometers stappen we met een high five en low battery weer in de auto. We did it!