De donkere dagen voor kerst geven een bijzonder tintje aan het Hilligenpad. De klok van half 8 luidt mij de auto in. Tomtom stuurt mij over de landerijen richting De Lutte. Twente ontwaakt. Boerderijen worden verlicht door honderden kerstlichtjes en het landschap baadt in verlichte kerstbomen en -sterren. Uit de radio klinkt kerstmuziek. Het stemt mij een beetje melancholisch en in die sfeer rijd ik langs de boerderij waar Pap is geboren en getogen, althans waar vroeger de boerderij stond. De oale groond van Opa. Opa Paardje. De boerderij passerend zie ik in een flits een klein blond meisje met lange vlechten, gekleed in een tuinbroek, spelend op het erf en dansend in de fruitgaard, op haar hoede voor het te grote paard. Het raakt me. De herinnering aan Pap. In zijn gezonde jaren dwaalde hij op de racefiets door zijn Twente. Hij kende de kilometers op zijn duimpje, zelfs toen hij begon te dwalen door zijn eigen gedachten. Twente was zijn thuis.

Dat komt even binnen bij mij. 

Dankbaar ben ik dat ik nu dezelfde Twentse wegen bewandel waar Pap zo graag dwaalde. En dat is meteen het antwoord op de vraag die wordt gesteld bij het landkruis in Boerskotten: ‘Is er iets dat jou zo dankbaar maakt dat je er wel een landkruis voor zou willen plaatsen? En met wie zou je het dan willen inzegenen?’

We zijn dus al een eindje op weg, Renate en ik. Via Boerskotten wandelen we Oldenzaal in. Langs oude gevels, het Pelgrimshuis en de Plechélmuskerk (het accentje voorkómt het ontstaan van een nieuw soort mus) komen we aan bij het Gemeentehuis. Op deze internationale mensenrechtendag worden we ontvangen door twee vrijwilligsters van Amnesty International. Zij richten dit jaar hun aandacht op 4 vrijheidsstrijders die zo ongelofelijk krachtig en moedig zijn, dat het enige antwoord van het regime jarenlange marteling en onderdrukking is. Met de recente horrorverhalen uit het Syrie van Assad in gedachten, ondertekenen wij de petitie en vervolgen ons bezinningspad in rijkdom van vrijheid.

We ontsteken een kaarsje in de Mariakapel. De heilzame tomatensoep met mozarella van Renate brengt ons naar het eens stromende heilzame water van de Tankenbergse bron. We kijken naar een gestolen bekken waar uit het verdwenen “kraenke” geen water meer stroomt. Alleen de verbeeltenis houdt de onuitputtelijke bron levend. De Koepel van Tanfana daarentegen is een plek van kracht.

De prachtige bosrijke route eindigt vandaag bij de Sproakstee.