Wandeldinsdag wordt fietsdinsdag. Wandelsis wordt Fietssis. Het Hilligenpad wordt noodgedwongen onderbroken en Wandelsis aarzelt geen moment om de benenwagen ook te verruilen voor het stalen ros. Onze dinsdagen blijven onze dinsdagen. Dank lieve Renate. Deze dinsdag wordt echter een onfortuinlijke dinsdag die we niet gauw gaan vergeten.

De geplande fietstour zal ons langs Twentse wegen leiden, waaronder een groot gedeelte van het Hilligenpad. Bekend gebied dus, maar nu vanuit een tweewieler-perspectief.

Beiden voorzien van een elektrisch brik, vertrekken wij richting het beginpunt van de route. Het is even wennen en zoeken naar hetzelfde fietstempo. De fietsapp en de GoPro lijken vooralsnog een eigen leven te leiden, mijn voorkeursinstellingen totaal negerend. Paar keer afstappen, opnieuw instellen en, ah dat was, ook bewaren, niet onbelangrijk. Bij het Almelo-Nordhornkanaal staan we even stil bij een voor Sis betekenisvol bruggetje. Dan zetten we de voeten op de trappers richting Albergen.

Richting Albergen ging Snelle Zweedse Auto ook. Over dezelfde weg. Met een behoorlijke vaart wil Snelle Zweedse Auto ons inhalen. Sis vertrouwt het niet en gaat zekerheidshalve vóór mij fietsen. Haar voorwiel schampt de berm en ze verliest haar evenwicht. Het gaat allemaal heel snel. Sis valt naar rechts en haar fiets schuift links de weg op. Snelle Zweedse Auto kan niet tijdig reageren en rijdt over de fiets van Sis. Sis is hard ten val gekomen maar lijkt op een bloedende vinger en knie, lichamelijk in orde. Later op de dag blijkt het tegendeel waar.  Sis staat helemaal te trillen. Even zitten en wat drinken. Dochter is al onderweg om Sis op te halen. Even bijkomen, allebei. De calzone-wielen-fiets wordt geparkeerd bij de boer en Sis stapt witjes bij Dochter in de auto richting huis.

Beduusd sta ik langs de weg. Dit had heel anders kunnen aflopen. Als, als. Loslaten die gedachten. Al een tijdje spookte het door mijn hoofd om een fietshelm aan te schaffen. Gewoon. Omdat ik mij wat onzeker voelde op de fiets. Die twijfel is nu in elk geval weg; geen fietstocht meer zonder helm!

En omdat ik nu niet wil toegeven aan die onzekerheid en mijn ietwat trillende benen, besluit ik de fietstocht alleen uit te fietsen.

Genietend van de wind langs mijn gezicht en het prachtige Twentse landschap, word ik langzaam wat rustiger. Ben nou eenmaal niet zo’n held in noodgevalletjes. En dat is een understatement volgens mijn kinderen. Via het Hondenven en door carnavalesk Böll’kesdoarp bereik ik Fleringen. Een bankje bij de Kroezeboom is een prachtplek voor mijn lunch. Opgewarmd door de gemberthee gaat de route verder langs Landgoed Herinckhave met haar dubbele molen. Over een heel stuk Hilligenpad gaat de route richting Almelo langs het Almelo-Nordhornkanaal. De Gravenallee is het eindpunt van deze Terrible Tuesday. Sis heeft een bezoekje gebracht aan huisarts. In het ziekenhuis blijkt de verwonding aan haar duim complexer dan gedacht. Voorlopig brengen wij de dinsdagen nog door zonder fietshelm. De één met een skiduim in het gips en een operatie in het verschiet en de ander met hielspoorheibel in de schoen. Ach, ’t hef nog nooit zo duuster west of ’t wer wa wier licht. Toch, Renate? Goodgoan!

Welke route fietste ik vandaag?

• Almelo – Albergen – Tubbergen – Fleringen – Broekzijde – Almelo
• 34 km
• 16 knooppunten