Het Twentse Pelgrimspad. Met een weekje vertraging beginnen Renate en ik vandaag aan deze bezinningstocht. Op voorhand kunnen we geen van beiden beschrijven wat dat precies voor ons gaat inhouden, dat bezinnen. Misschien komen we er in de loop van de tocht achter. Het is in ieder geval een onderwerp dat we geen van beiden uit de weg gaan. Om de pelgrimsgedachte enige richting te geven, staat er in het boekje “Het Hilligenpad” een aantal mooie levensvragen die je onderweg kunt gebruiken.

Behept met een slecht gevoel voor een heel ander soort richting, zoeken wij in het hele vroege donker naar de eerste paars/witte pijltjes om het bezinnen te beginnen.

Vanuit Visserij op Hof Espelo loopt de route richting Lonneker, het noordelijke villarijke gedeelte van Enschede schampend. De visvijver vindt zijn oorsprong in de zeventiende eeuw. Katholieke bewoners werden geacht op vrijdag te vasten. Soberheid en zuinigheid vervingen de vleesmaaltijd voor vis. In veel families zit het ritme van “vrijdag visdag” nog steeds ingebakken.

Met deze zuinige gedachte verlaten wij de Vaneker villa’s en staan al weer snel met beide beentjes op de oale groond bij het Hilligen Huesken nabij Lonneker. Hier hebben onze voorouders hun heiligen vereerd en hun angsten, dromen en twijfels aan het hogere toevertrouwd. Deze oude heidense vereringsplaats(en) werden met de komst van het christendom naar Twente, aangewezen om katholieke heiligen te vereren.

Met enige katholieke gêne leg ik de controverse van enerzijds vooronderstelde religieuze verdraagzaamheid en anderzijds de arrogantie van het heidens verklaren, naast mij neer. Het Hilligen Huesken (Heiligenhuisje) is gewijd aan Sint Jakob, de beschermheilige van de pelgrims. Kijk, now we’re walking. Als bedevaartgangster-in-spé sta ik even stil bij de afbeelding van Sint Jakob, met achter hem de Sint Jakobsschelp. Hét symbool waaraan je de pelgrims op weg naar Santiago de Compostela kunt herkennen.

Even na Lonneker is er de mogelijkheid een afslag te nemen over een stukje kloosterpad. Aanrader. Een pad dat liep van het Agnesklooster in Oldenzaal langs pachtboerderijen. Zo brachten boeren de pacht bestaande uit graan, turf en hout naar het vrouwenklooster; een lijntje tussen platteland en geloof. Hier passeer je de pachtboerderij Erve de Kuper. Op de grens van bos en weids land staat een landkruis met een bankje. Een devote plek voor warme chocolademelk met slagroom en een plak koek. Voorbereiding is het halve werk.

Via de landweer aan de Oude Losserseweg bereiken we het Haagse bos. Ondanks dat de naam doet vermoeden dat wij in het westen van het land zijn beland, wandelen we in mooi gevarieerd bos in Losser. Dit bos leent zich goed voor het uit Japan overgewaaide Shinrin-yoku, ofwel bosbaden. Een prachtig woord dat onze bezinningszin dan toch aanwakkert. Bosbaden gaat over het postitieve effect van de natuur op onze fysieke en mentale gezondheid, door het openstellen van al je zintuigen. Dit kan leiden tot een lagere bloeddruk, lagere waarden van het stresshormoon en een boost geven aan het immuunsysteem en depressieve of angstgevoelens verminderen. Vertraag je pas in slow motion en probeer alles in je op te nemen. Voor mij als Slowrun-coach een bekend fenomeen natuurlijk. Wandelend door het landschap in het trage ritme van 5 kilometer per uur, wandel je ook door je geest. Voor mij valt tijdens het wandelen dikwijls alles op zijn plek, chaos krijgt structuur, nieuwe ideeën ontstaan en (overprikkelde) gedachten verdwijnen. Mijn bosbad. Geïnspireerd door deze theorie spreken Renate en ik uit waarvoor wij vandaag dankbaar zijn. Met deze toepasselijke eucharistie (letterlijk: dankzegging) komen we aan bij de Mariakapel in Losser. Het eindpunt van vandaag en het beginpunt van ons bosbad van volgende week.

Onze quote van deze week:

“Hoe vaker je stappen zet waarin je niet gelooft, hoe meer je van jezelf verwijdert raakt”