Hi. Ik ben Marleen...
Moeder van twee volwassen kinderen en smoor op Hub. Ik ben van de generatie X en dat maakt mij in theorie een licht chaotische, maar zeer energieke 55+-er. In de praktijk trouwens ook. Het ‘empty nest’ levert mij naast vrije tijd ook een zoektocht naar de invulling hiervan.
Mijn lieve hond Saartje huppelt als een trouwe schaduw naast me.
Zij behoort inmiddels bij de generatie “best-bejaard” en dus laat ik haar thuis bij de wat langere wandelingen. Mijn maison is Almelo en Twente is mijn nestomgeving.
Wat ik verder doe...?
Een paar keer per week geef ik Slowrun-lessen aan vrouwen, ik loop graag hard in mijn eentje en ik maak mooie fietstochten met mijn moeder. ’s Winters ga ik dippen / ijszwemmen in natuurplassen en als het ijs dik genoeg is, knoop ik de schaatsen onder. Wandelen schept rust en orde in mijn soms weetniet-hoofd. Wandelen in mijn eentje is dus geen straf.
Ik vind het een uitdaging om voor mij onbekende gebieden en routes te verkennen en ben nieuwsgierig naar wat de wandeling mij brengen gaat. Prachtige natuur, nieuwe ontmoetingen en belevenissen. Elke wandeling ontrolt zich als een verhaal. Daar schrijf ik graag over. Met mijn enthousiasme hoop ik jou te inspireren om de wandelschoenen ook eens aan te trekken.
Waarom zijn mijn wandelingen niet langer dan 15 km...?
Dat heeft een reden. In het kort: mijn leven kwam jaren geleden behoorlijk op zijn kop te staan. Een mislukte rugoperatie legde mijn leven plotsklaps stil. Er volgde een revalidatietraject. Een stukje lopen was niet meer vanzelfsprekend. Ik bleek het cauda-syndroom te hebben en het heeft me heel wat jaartjes gekost om mijn weg terug te vinden.
In die periode kwam Saartje kwispelend mijn leven binnengehuppeld. Achteraf voor mij het beginpunt van een nieuw actief (buiten)leven. We wandelden er wat af, Saar en ik. Langzaam werd ik sterker, ik genoot van de buitenlucht, van de natuur, van de vogels, van de zon of de regen, van de korte gesprekjes onderweg. Hoofd leeg en weer ruimte voor nieuwe positieve gedachten. Mijn dag kreeg weer ritme, mijn week werd weer zinvol. Langzaam kwam er weer balans.
Elke wandeling beleef ik als intens. Ik wandel met al mijn zintuigen op scherp. Dankbaar ben ik voor ieder wandelavontuur, die om deze reden dus nooit langer is dan 15 km. Dat voelt niet meer als verlies, maar als pure winst!
En dat gevoel, deze passie, wil ik graag met jou delen in de hoop dat jij er net zoveel geluk uithaalt als ik!
